JESTEM GRUBA I CO DALEJ

Dużo mówię o tym, że kluczem do szczęścia jest pokochanie samego siebie. Ty mocno w to wierzysz, a ze mną bywa różnie. Tak naprawdę nigdy nie akceptowałam siebie w stu procentach. Tak naprawdę to nadal siebie nie akceptuję. A nawet jeżeli już prawie zaczynam się sobie podobać to nagle przypomina mi się, że zbyt dużo ważę. I wtedy całe to pozytywne nastawienie szlag trafia.

Każde spojrzenie w lustro wywołuje ból. 

Dobieranie ubrań rozpatruję tylko pod jednym kątem: jak najlepiej zamaskować to, że źle wyglądam. Czasem to jest nawet dobrze.  Chociażby wtedy, gdy rzeczywiście nie myślę o tym, że mam nadwagę, więc powinnam wreszcie to zmienić. Jakieś tam przebłyski odchudzania już były. Jakieś tam stracone kilogramy są już za mną, ale ciągle nie jestem w pełni zdrowa. I szczęśliwa. Ciągle żyję z tym okropnym bagażem. Bagażem nadprogramowych kilogramów i złego myślenia o samej sobie. Często mówię, że bycie szczupłą rozwiązałoby właściwie wszystkie moje kompleksy i problemy, które nierzadko miewam. Nie wiem, jak to jest ważyć tyle, ile się powinno. Bo nigdy tyle nie ważyłam. Zawsze za dużo. 

Niektórzy potrafią dobrze mydlić oczy mówiąc, że otyłość jest super. 

A bycie grubasem to właściwie najszczęśliwsza rzecz, jaka w ogóle może się tobie przydarzyć. No wiesz, przecież masz więcej ciałka do kochania. Tak naprawdę bycie grubym jest okrutne. Naprawdę, naprawdę nie jest fajnie. Jasne, że można być szczęśliwym i żyć w pełni, ale co to za życie, kiedy wbiegając po schodach łapiesz już zadyszkę i przez kolejne pięć minut tylko ładnie się uśmiechasz do osób będących obok, bo jest tobie wstyd, że tak mały wysiłek wywołał u ciebie takie zmęczenie. Nie myśl sobie, że piszę po to, żebyś mi współczuł. Wręcz przeciwnie, wolałabym dostać po głowie za to, co robię ze swoim życiem. Sama dobrze wiem, że mam je tylko jedno, dlatego nie rozumiem mojego kompletnego braku dbania o swoje zdrowie. 

Czasem trzeba powiedzieć o czymś głośno, żeby samemu to zrozumieć.