TYLKO BÓG MOŻE ROZWIĄZAĆ TWÓJ PROBLEM

Czy zgodzisz się ze mną, że życie wcale nie jest skomplikowane? Przecież żyje nam się łatwo, dopóki babcia nie zachoruje na raka. Dopóki szef nie zwolni z pracy. Dopóki kontakty z rodziną są w porządku. Dopóki prosimy Boga i Bóg nas wysłuchuje. Daje babci zdrowie. Daje dobrą pracę. Daje sielankowe rodzinne relacje. A co się dzieje, kiedy prosimy Boga i nie dostajemy tego, czego chcemy teraz najbardziej? Wtedy życie zaczyna się komplikować.

A jak komplikacje to i nieszczęście. Jak tu się uśmiechać, kiedy z tyłu głowy jest świadomość, że babci zostaje tylko pół roku życia? Albo jak tu się uśmiechnąć, kiedy znowu nie ma środków na koncie? Jak tu się, cholera, uśmiechnąć, kiedy z nikim się dobrze nie układa?

Nie powiem, że uśmiech przychodzi łatwo. Przecież wystarczy zmienić nastawienie, uśmiechnąć się szeroko i twierdzić uparcie, że „dzisiaj jest dobry dzień”. Ledwo co powstrzymuję się od łez i ja tu mam teraz jeszcze się uśmiechać, cieszyć albo być szczęśliwą? No ale jak to? No ale co jeszcze? Przecież ja tu przeżywam swój koniec świata.

Doskonale pamiętam moment, jakieś dwa miesiące temu, kiedy brałam udział w kolejnych warsztatach teatralnych. Wszystko szło super. Śmiech. Zabawa. Nowe doświadczenia. Ostatnie wyjątkowe zadanie. Usiadłam wygodnie na krześle. Aktor mówił, żeby zamknąć oczy. Zamknęłam. Pada z jego ust zadanie: przypomnij sobie moment, w którym byłaś naprawdę, naprawdę smutna i nieszczęśliwa. Nie znalazłam żadnego powodu do smutku, który pojawił się w moim życiu. Owszem, może jakieś przelotne. Owszem, może jakieś nic nieznaczące, ale żadnego konkretnego. Cały czas tak bardzo się uśmiechałam. To mi uświadomiło, jak ogromną szczęściarą jestem, bo przecież tyle dobrego się w moim życiu dzieje. – Lepiej być nie może, prawda?

Wiem, że jeżeli te warsztaty dokładnie tak samo odbywałyby się dzisiaj to znalazłabym co najmniej kilka momentów ostatnich miesięcy, w których działo się u mnie nienajlepiej albo jeszcze gorzej. Mogę sobie i tobie powtarzać, że „heja, nie martwię się, wszystko jest mało ważne, będzie lepiej, blablabla”, ale nie chcę być hipokrytką. Kiedy jest mi ciężko to nie potrafię się szczerze uśmiechnąć. Nie potrafię szczerze powiedzieć: „heja, nie martwmy się, wszystko jest mało ważne, będzie lepiej, blablabla”.

Jednak prowadzę tego bloga, żeby wywoływać ten uśmiech na twojej i mojej twarzy. To nie ma być pusta gadanina. Dlatego wymyślam, kombinuję, wypisuję a to moje powody do szczęścia, jak przezwyciężyć smutek, jak pokonać kiepski dzień. I te moje rady.. Proszę Cię.. Wszystko takie nad wyraz. Wszystko takie wyolbrzymione. Wszystko takie nienaturalne.

Wiesz o co mi chodzi? Uświadomiłam sobie, że mogłabym już skończyć pisanie mojego bloga, tego kącika porad, jednym artykułem, w którym znalazłoby się jedno zdanie.

Po tym nie powinno znaleźć się tu już żadne słowo, ale będzie ich jednak kilka. Ksiądz Jan Kaczkowski mówił krótko, że należy: 

„Nie martwić się cały dzień. Wyznaczyć sobie na to godzinę, a potem cieszyć się życiem.”

Możesz płakać nad chorobą babci, zwolnieniem z pracy, zagrożeniem z matmy, słabymi kontaktami z rodziną, ale to w niczym nie pomoże. A uśmiech? To taki sam odruch jak łzy, ale pozytywny. Przecież nim też nic nie można zdziałać – powiesz. Jednak spójrz na tych, o których wiesz, że zawsze się uśmiechają. Czy ich życie nie jest lepsze i pełniejsze od życia tych, w których oczach napływają ciągle nowe łzy?