Wyszłam poza moją STREFĘ KOMFORTU - czy było warto?

Człowiek upodabnia się do ślimaka. Staje się mięczakiem. Nie potrafi wyjść ze swojego pancerza bezpieczeństwa. Nie chce spróbować żyć na 197%. A co, gdybyś nagle wyszedł ze swojej strefy komfortu i spróbował zrobić coś, co do tej pory ciebie przerażało?

Nie chcesz spróbować? Dobrze, niech ja będę pierwsza.

W dniu pokonywania lęków:

Dzisiejszego wieczoru wyruszam stanąć oko w oko z moimi słabościami, lękami. Wyjdę ze swojej bezpiecznej strefy. Spróbuję zrobić coś, co nigdy bym nie przypuszczała, że się wydarzy, jeżeli będę o zdrowych zmysłach. – O 24.00 wyruszę w pieszą wędrówkę, właściwie to na Ekstremalną Drogę Krzyżową, liczącą trzydzieści trzy kilometry.

Musisz wiedzieć, że okrutnie boję się ciemności. Nie wiem, czy istnieje coś, co przerastałoby mnie bardziej niż świadomość, że jest ciemno.

Ta moja wędrówka będzie wiodła przez lasy. A skoro lasy to i dzikie zwierzęta. Sarenki, lisy, jelenie, wilki, dziki. No właśnie, dziki. Boję się ich okrutnie. Nasłuchałam się dobrych rad moich przyjaciół – kup gaz pieprzowy, znajduj się blisko drzewa, stań wysoko na palcach i podnieś ręce do góry, zacznij krzyczeć – jednak cały czas w mojej głowie jest tylko jedna myśl „kto zobaczy w lesie dzika ten na drzewo szybko zmyka”. Myślę, że jak rzeczywiście stanę oko w oko z tym dziwnym stworem to najbliżej będzie mi do zrealizowania rady z piosenki z dzieciństwa, niżeli mądrości przyjaciół.

Cisza. Myślę, że to obawa całego naszego społeczeństwa. My bezustannie jesteśmy w jakimś hałasie. Na ulicy jeżdżą koło naszego ucha samochody. W autobusie leci muzyka. A jak już jesteśmy w miejscu, wydawać by się mogło, że cichym to przychodzą nam powiadomienia z fejsa albo nowe snapy od znajomych, którzy są na imprezie. Dzisiejszej nocy totalna cisza. Ja. Moje myśli. Bóg. Nie pamiętam, kiedy byłam w podobnej konfiguracji.

Ból i cierpienie to rzeczy, na które po części się godzę wyruszając w taką trasę. Jednak wcale niechętnie przyjmuję do wiadomości, że na moich nogach pojawią się pęcherze. Mam miliony plastrów compeed w mojej kosmetyczce, ale nie jestem pewna, czy one dadzą radę zapanować nad skórą stopy, która nagle zacznie żyć własnym życiem.

Jak tylko wrócę to opowiem tobie, czy było warto wyjść ze swojej strefy komfortu i czy te moje obawy w ogóle się sprawdziły.

Dzisiaj:

Warto było wyjść ze swojej strefy komfortu. A nawet staranie się pokonywać moje słabości i lęki sprawiło mi radość.

Jak już dobrze wiesz z pierwszej części artykułu – przygotowałam się na najgorsze. Jednak nic (dzięki, Boże!) nie wyszło po mojej myśli, oprócz tego, że dotarłam do celu po 33 kilometrach, choć twierdzę, że ta trasa liczyła co najmniej ze 40!

Na trasie spotkałam zerową liczbę dzików. 

Ani jeden nie czmychnął mi przed oczyma, nie musiałam używać gazu pieprzowego, ani wydzierać się w niebogłosy błagając o pomoc. Jednak idąc przez las konkretnie się speniałam i oświecałam każdy krzak patrząc dokładnie, czy nie ma tam schowanego dzikiego, okrutnego, przerażającego zwierzęcia z kłami. Nie było go w żadnym. Teraz do mnie dociera, że moje szczęście przeplatało się z ogromnym zawodem. W końcu tak bardzo nastawiłam się na stanięcie z nim oko w oko, że byłam tego całkiem ciekawa, nawet na to czekałam. Całe szczęście, że ciekawość nie zawsze zostaje zaspokojona.

Powiedzenie: „ciemność, widzę ciemność” u mnie się nie sprawdziło.

Byłam zaopatrzona w dwie latarki. Jedna z nich w stylu bardziej górniczym – z opaską na głowę, druga doręczna. Ta górnicza pękła mi już po pierwszym kilometrze. A doręczna służyła jako koło ratunkowe. Dodam, że kompletnie nieprzydatne. Księżyc tak pięknie świecił, że tylko w krytycznych sytuacjach (las) musiałam go zastąpić sztucznym źródłem światła. Ciemność pokonana. Kim jestem? Jestem zwycięzcą!

Nie udało mi się wyciszyć. 

Szczerze mówiąc to bardzo chciałam pobyć sam na sam. Myślę, że rozmowa tylko z Bogiem to to, czego mi brakowało w tym Wielkim Poście. Jednak głupia byłam myśląc, że brak głębszej relacji przez cztery tygodnie zastąpię jedną nocą. Najpierw się zgubiliśmy i musiałam dołączyć do grupy osób, która ufała bardziej GPSowi, niżeli gotowej mapie. A w tłumie jak to w tłumie – rozmowy, śpiew, śmiech. I to wszystko jest bardzo piękne, wcale tego nie neguje. Jestem pewna, że gdybym miała przejść osiem godzin w ciszy to najprawdopodobniej do tego Byszewa wcale bym nie doszła. Jednak ciszy mi zabrakło.

Ból i cierpienie było super. 

Nie nazwałabym siebie masochistką, ale cierpienie na EDK sprawiło mi przyjemność. Co innego, kiedy snujesz się bez celu pokonując kolejne kilometry, a co innego, kiedy wkładasz swój trud (ból, pęcherze, otarcia aż do krwi) w coś naprawdę niesamowitego. Masz intencję. Masz cel. Jeżeli ta intencja, cel czy pragnienie są prawdziwe to czujesz, że ból, który ponosisz nie jest po nic.

Moje „wyjście poza strefę komfortu” to bardzo obszerne pojęcie. Ładuję tam wszystko to, czego nigdy w życiu nie próbowałam. Wszystko, co sprawia mi ból. To, czego się boję. To, czego nie jestem pewna. Wszystko, co mnie w pewien sposób przeraża, ogranicza. Ładuję tam też wszystkie moje wymówki, słabe wytłumaczenia i niechęci.

Ta „moja strefa komfortu” to bardzo słabe miejsce. Ile rzeczy już dzisiaj bym osiągnęła, gdybym nie bała się wyjść poza ustalone schematy, żyć w pełni i dawać z siebie dwieście, nie trzydzieści procent.

Nie ma co gdybać. Lepiej działać. Teraz twoja kolej. Wyjdziesz poza swoją strefę komfortu?