Sobotni poranek.

Wreszcie nastał upragniony, leniwy, sobotni poranek. Piątkowa świadomość, że następnego dnia mogę się obudzić, o której chcę, leżeć w bezruchu, ile chcę i wszystkie czynności dnia codziennego wykonać trzy razy wolniej i bez pośpiechu, popijając gorącą herbatę - jest tym, na co czekam przez cały tydzień. 

Sobota, ósma rano to czas, w którym wybudzam się z mego snu, leżę przez dwadzieścia siedem minut rozważając, co będę dziś robić. Plany są różne, często powiązane ze szkołą, z pracą, ale to nie jest ważne, bo miły jest sam fakt, że dzień mogę zaplanować sobie według własnych zasad, wedle swego upodobania.

To jest najpiękniejsze w sobotnich porankach, że nikt nie narzuca mi, co mam zrobić, jak to mam zrobić i kiedy mam to zrobić - sama o tym decyduję. Piękne jest również to, że mogę zacząć dzień, jak chcę - ulubioną muzyką, filmem lub książką i wiem, że nigdzie się nie spóźnię, nie będę musiała się z tego tłumaczyć. Lubię sobotnie poranki, bo wreszcie moja natura leniucha uzewnętrznia się i nikomu to nie przeszkadza.

Miłego weekendu,

Marta.