Trójmiasto, któremu zaprzedałam swoją duszę.

Czerwiec zaczęłam trzydniową wycieczką do Trójmiasta, którą już na samym początku spisałam na straty. Byłam zdania, że nic dobrego na niej się nie wydarzy i że te trzy dni będą jednymi z najgorszych, a to dlatego, że wybierałam się nad morze z okropnym katarem, bólem gardła oraz wietrznymi i deszczowymi prognozowaniami synoptyków. 

Jednak, gdy dotarłam do Gdyni przywitało mnie Słońce, które zabarwiło na czerwono moje policzki. W gdyńskim oceanarium zobaczyłam trzy rybki Nemo, jednego aligatora i dwa węże. Wykonałam zdjęcie nowożeńcom, którzy stali w porcie. Chodziłam boso po lodowatym piasku i robiłam zdjęcia morskim falom. I zaczęłam przekonywać się do tego wyjazdu, lecz także ubzdurałam sobie, że po tym wszystkim, nic lepszego spotkać mnie nie może.

Kolejny dzień zaczął się starciem między mną a g/mroźnym wiatrem, ale nie dałam mu za wygraną i wyruszyłam ku przygodzie. Tego dnia zrozumiałam historię, która wydarzyła się na Westerplatte i ogrom cierpień przeżytych przez tych, którzy żyli w czasie II wojny światowej. Kolejno zachwycałam się przepięknymi i bogato zdobionymi kamieniczkami, które znajdowały się na gdańskiej starówce. Zrobiłam zdjęcie Neptunowi i pokonałam mój klaustrofobiczny lęk wchodząc przez czterysta schodów na wysoką, i wąską wieżę w Kościele Mariackim. Odwiedziłam niezwykle urocze i (chyba) najbardziej słodkie miejsce w całym Trójmieście - Manufakturę Słodyczy CIU CIU, i kupiłam tam mnóstwo równie słodkich cukierków. Wbrew temu, ile dobrego przeżyłam, stwierdziłam, że już nic pięknego na mnie nie czeka i świadomie przerodziłam się w "niepoprawną pesymistkę".

Ostatni dzień mej wyprawy rozpoczął się chwilę po szóstej rano, kiedy to bezskutecznie wmawiałam sobie, że jestem wyspana i na mojej twarzy nie widać żadnych oznak minionej, nieprzespanej nocy. Prawdziwie "obudziłam się" jednak w Sopocie, dzięki rześkiemu, nadmorskiemu powietrzu, które dodało mi energii do działania. Zrobiłam piętnaście zdjęć mewom, kolejne tyle morsom, którzy kąpali się w lodowatej (!) wodzie i trzy razy więcej sopockiemu molo, któremu zaprzedałam swoją duszę. Jednakże to zakupy na pobliskich kramach i w sklepach sprawiły, że całkowicie powróciłam do sił i chwilowo utraconego optymizmu.

Kolejna udana wyprawa za mną. Uwielbiam podróżować, budzić się w nowych miejscach, oglądać coś nowego, innego, ale nie mogę stuprocentowo cieszyć się tym, co dzieję się dookoła, ponieważ przeszkadza mi mój umysł i nieuzasadnione narzekanie. Muszę przestać mówić o czymś, co jeszcze nie nastąpiło, że będzie czymś najgorszym, bo - tak jak ta miniona wycieczka - może okazać się jedną z lepszych rzeczy, które miały miejsce.

Niech czerwiec minie nam szybko w miłej atmosferze,

Marta.